W poprzednim wpisie informowałem, że będzie on przedostatni, a następny w kolei dotyczył będzie końcowych efektów i wykończenia artylerii… a tu w międzyczasie nastąpiła śmierć jednej z gąsek. Ewentualnie wersja dla fanów głowy pewnej Kiepskiej rodziny:

Umcia umcia, pękła gumcia
– Ferdynand Kiepski

Tak czy inaczej – spoglądam dziś na stojący od kilku dni na półce model, a tu:

Jak na złość gąsienica strzeliła na zębatce napędowej, a specjalnie ułożona była tak, bo nad trzecim kołem jezdnym widoczny jest „garb”, który odpisywałem wcześniej. Prawdopodobnie przez ten garb była za mocno napięta.

Teraz nie mam większego pomysłu na naprawienie szkody, bo ani przesunąć ją przeciwnie do wskazówek zegara, ani zgodnie z nimi… Optymalne byłoby dokupienie gąsek segmentowych, ale pewnie przekroczą one koszt modelu. Eh, Italeri, eh!

Niniejszy wpis jest chyba przedostatnim z budowy amerykańskiej artylerii, poświęcę go trakcji – prace końcowe, brudzenie, pigmenty i olejki zostawię na ostatni wpis.

Na początku BŁĄD *Jeśli już nie łączymy gąsienic gumowych w sposób proponowany przez instrukcję (zgrzewanie ciepłym metalem – zrobiłem to pierwszy i ostatni raz przy Matyldzie: dwa ogniwa zniknęły w mgnieniu oka), a klejem cyjanoakrylowym – Kropelką – to polecam sprawdzić stan kleju w tubce. Ja wydobyłem dwie ostatnie krople z opakowania, z którego klej już wywietrzał i były one na tyle… słabe(?), że po przeschnięciu miejsce klejenia nieco popuściło. Nie jest to jakieś karygodne, ale mogło skończyć się gorzej*.

Gąsienice sklejone były już od początku składania modelu, bo nie było w sumie na co czekać w czasie schnięcia innych części.

Tu jeszcze goła guma, w sumie nic ciekawego. W prawej sztuce na „południe” od środka widać wspomniane w pierwszym wpisie wybrzuszenie spowodowane niezbyt dokładnie wykonaną gumową wypraską gąsienic – jedna „nóżka” wypraski ściągała gąskę za mocno do siebie.

Tutaj już z czarną Tamiyą. Gumowe krańce ogniw nie wyglądają tutaj zbyt dobrze (wina gumy), ale finalnie z przetarciami, oksydacją i brudzeniem dają radę.

Następnie po wyschnięciu czarnej farby nałożyłem półbłyszczący Gun Metal Pactry metodą „dość suchego pędzla” – nie suszyłem go całkowicie, chciałem, żeby nieco nabrudził:

Ciekawostka – pierwszy raz spróbowałem gąsienice przetrzeć dodatkowo grafitem. Efekt pod światło wyszedł świetny, co spotęgowane było dodatkowo prostokątnym kształtem środkowych części ogniw: bardzo fajnie grafit osiadał na krańcach.

Na koniec nałożyłem oczywiście pigment home-made z suchych pasteli, brąz i żółtawa, nakrojone skalpelem, wciśnięte bardzo dużym pędzlem, a nadmiar zdmuchnięty na kartkę. Później ten zdmuchnięty proszek nakładałem na wewnętrzną stronę gąsienic.

Na koniec, już po brudzeniu pastelami, ponownie przejechałem krańce prostokątnych elementów, by wydobyć oksydację stali. Jako że to grafit, najlepiej efekt widać pod światło.

To by było na tyle, ostatni wpis poświęcę podsumowaniu budowy, pracom końcowym i brudzeniu góry. Zostało mi jeszcze kilka rzeczy do zrobienia przy kołach, ale ogólnie pojazd stoi o własnych siłach i wygląda imponująco.

Wpis dedykowany, bo na stworzenie go wpływ miała prośba jednej z moich wiernych czytelniczek, a jakoś nie mogłem się zebrać do tego.

Miał być wpis „zoologiczny” z dużą ilością gęsiny (zdjęcia z malowania i brudzenia gąsek), ale zobaczyłem, że nie dodałem jeszcze opisu malowania, więc wspólny wpis byłby za długi.

No to żeby nie przedłużać: po złożeniu tego, co dało się złożyć pod malowanie (kadłub z dodatkami, działo i przyległe urządzenia) przystąpiłem do nałożenia podkładu (znów padło na Pactra A37 Gunship gray). Póki co zrezygnowałem z Light Ghost Gray, bo Gunship jest ciemniejszy, a poza tym ostatnie modele miały jasne plastiki, więc Gunship przyciemnił mi późniejszą bazę.

Wpis ten będzie też pierwszym z „nowej serii” wpisów z BŁĘDAMI*xxx*. Postaram się takim zapisem i kolorem wskazywać popełnione istotne błędy, bo taniej uczyć się na moich, niż popełnić je samemu.

Z tego co pamiętam miałem jakieś drobne problemy z aerografem na tym etapie lub podczas malowania bazy, bo na poziomej powierzchni kadłuba mam jakby proszek w warstwie farby. Bałem się to polerować, bo by mi wytarło do podkładu albo plastiku i ponowne malowanie groziłoby widoczną różnicą w kolorach.

Następnie przyszedł moment na preshading. Tu nowość, bo wykonany został pierwszą w mojej „karierze” farbą Tamiya XF-1 Flat Black poleconą przez pana Krzysia ze sklepu modelarskiego, za co mu przy następnej wizycie podziękowałem (jak stwierdził – polecił z czystym sercem, bo wiedział co robi). Faktycznie – farba dmuchała bez porównania do Pactry. Żadnego plucia, rozcieńczyła się odrobiną wody i służyła do delikatnego preshadingu, ale bez problemu wykonała mocne, ciemne bandaże kół. Warto wspomnieć, ze Tamiya 10ml kosztowała o dobre 50% więcej niż tak samo duża Pactra.

Później nadeszła chwila na warstwę farby bazowej, Pactra A20 African Yellow, oczywiście mat. Pracowało się nią… dostatecznie. Miała spore fochy, zatykała dyszę i była sama w sobie dość rzadka. BŁĄD *Gdzieś między powyższymi czynnościami zrobiłem to, o czym tylko czytałem na forach i w poradnikach – „uwaliłem” jedną dyszę, a konkretnie jej gwint. Dokręciłem kluczem ciut za mocno i przy odkręceniu gwint został wkręcony we wnętrze pistoletu. Trzeba było włożyć w gwint coś twardego i rozpychając się, kręcić, wykręcając go na zewnątrz. Polecam uważać, bo jak wiadomo – taniej kupić nowy pistolet z dyszami i iglicami, niż dokupować sztukę dyszy.

Na koniec wpisu opowiem krótko o dalszym malowaniu, po bazie – otóż zrobiłem to, co na pewno w przypadku Tigera, a możliwe, że i przy pracy nad Pattonem. Mianowicie chodzi o zmianę jasności farby wraz z nachyleniem blach. Wyglądało to następująco: blachy ukośne względem poziomu pojazdu (oś X) zostały w kolorze African Yellow, te poziome potraktowałem (sam nie spodziewałem się, że ten kolor da radę, ale dał) Skin Tone Light/White, a te poziome, ale wyższe partie – bielą. Stopniowanie tonów dało bardzo fajny efekt odbijającego się światła.

Podczas prac nie korzystałem z post-shadingu i w sumie nie wiem czy z braku potrzeby czy z braku pamięci.

Powyższe zdjęcie pokazuje kadłub suchy, tylko z farbą. Na całość oczywiście przyszedł później Sidolux, co zmiękczyło przejścia między kolorami i całość wyglądała bardziej naturalnie.

Koła osobno potraktowałem w ten sam sposób. BŁĄD*Niestety, z kołami trzeba się obchodzić jak z jajkiem – ze względu na swój kształt lubią uciekać, toczyć się i spadać na podłogę. Najbardziej skore do ucieczek są te pomalowane, bo przy okazji nie tylko brudzą przejechany odcinek, ale łapią kurz, „cićki” i obijają sobie świeżą farbę. Tu znów nowa warstwa może grozić poziomowaniem się kolorów. Jedno koło ucierpiało mocno, ale na finalnym miejscu udało się to nieco zamaskować*.

Tak, następny wpis o gąskach.